-23-

یه لحظه... یه لحظه دیدم دیگه چیزی نمی‌بینم. گفتم من نمی‌بینم گفت: فقط یه لحظه‌اس.

تمام لحظه‌های درد بعد عمل، وقتی دراز کشیده بودم. دخترو هم اون‌طرف دراز کشیده بود و درد مثل موسیقی متن فیلم توی تنش می‌رفت و می‌اومد. همون موقع فکر می‌کردم چه زود، زود زود... از یادمون می‌ره!

خواهرو کوبیده بود این همه راهو اومده بود، نشسته بود توی تاریکی کتاب می‌خوند، به غرولند‌های من گوش می‌کرد، غذا می‌پخت. با خودم فکر می‌کنم مهربونی ویژگی اول اونه. یه جور مهربونی با " مسوولیت". نه امروز، نه دی‌روز... از همون موقع که برادر کوچیکه – با اختلاف 10 سال ازش- به دنیا اومده بود، وقتی مامان سرکار بود، پیش‌ اون می‌موند و به خواهرو می‌گفت: مامان.

-21-

دی‌شب کابوس دیدم، از من بعیده! من که معمولن خواب نمی‌بینم از خواب پریدم!

از این به بعد خواب‌هامو می‌نویسم تا یادم بمونه. خواب می‌دیدم که توی خونه (پشت خونه‌ای مثل خونه محل) نشستیم خوب و خوش! یهو صدای انفجار می‌آد می‌ریم از پنجره جلوی خونه نیگا می‌کنیم. بشکه‌های 220 لیتری سم؟ منفجر و پرتاب می‌شدند. همه جا دود و آتیش...

ترسیده از خواب پریدم. آب خوردم، دستشویی رفتم. در رو چک کردم که بسته باشه. بچه‌ها خواب بودن ساعت پنج بود و چراغ آشپزخونه همسایه روبرو روشن بود و پنجره‌اش باز بود و باد پرده‌اش رو تکون می‌داد... بشکه 220 لیتری ندیدم.