-127-

روجی دربه‌در دنبال مدل می‌گرده واسه طرح زدن. گمونم دلش یه کم برای استاد بیچاره‌اش سوخته بس‌که به هر زبون گفته که حیفه تمرین کن! این دفعه آخری مثه این‌که حسابی قاطی کرده و به التماس افتاده که "به خدا شما که کار نمی‌کنین من از خواب و خوراک می‌افتم" حالا اینجور که روجا گفته استادشون از لاغرترین آدم‌هایی که ما می‌شناسیم -آقایان الف و سین و میم - هم ده، بیست کیلویی لاغرتره... مرد بی‌چاره! از خواب و خوراک هم افتاده!

خلاصه روجی وجدان درد گرفته و نشسته فکر کرده که چیکار کنه. برداشته هی زنگ زده آسایشگاه‌های سالمندان، از این در درومده که ببخشید می‌شه بیام دیدن سالمندا که از اون طرف جواب نه شنیده، تازه بعدش گفته که می‌خوام ازشون طرح بزنم که بازم بهش گفتن باید بری از بهزیستی نامه بگیری. تازه یکی از همکلاسی‌هاش که می‌رفته آسایشگاه، بعد یه مدت نرفته، چون همه کسایی که طرح‌شون رو زده کم و بیش مرده بودن حالا دخترک افسردگی گرفته...

حالام که گیر داده پول می‌دم یکی مدلم شه. می‌گیم ما هستیم، می‌گه نه شما به خاطر پول نمیاین من می‌خوام یکی واسه پول مدلم بشه! مسطور می‌گه "من پول نمی‌خوام اما روی من حساب کن"، من می‌پرم وسط که "این کاندیدا رد شد! من واسه پول می‌آم. "روجی می‌گه "چاخان! نمی‌آی. دوساعت وا می‌ایستی واسه من فیگور بگیری؟" می‌گم "بابا این می‌خواد گمونم مدل‌هاشو استثمار کنه برده‌داری نوین..." یه ژست احمقانه می‌گیرم. روی نوک پام وای می‌ایستم، و یه پای دیگه رو تو هوا بلند می‌کنم و دستامو کج و معوج ول می‌کنم. " دو ساعت باید این شکلی واستی، اونم لخت!"

مسطور می‌گه"من لخت لخت نمی‌شما!" من می‌پرم وسط که :"من لخت لخت می‌شم، اما لخت لخت لخت نمی‌شم!" روجا می‌گه :"بابا من اصلن نمی‌خوام که لخت بشین!" می‌گم "پس من نخواستم!" ....

(لابد ادامه دارد. :) )