-185-

... تنها چیزی که هنگام عکاسی شدن تحمل می‌کنم، دوستش دارم و برایم آشناست، صدای دوربین است. به نظر من عضو عکاس، چشم او که مرا به وحشت می‌اندازد نیست، بلکه انگشت اوست: که به ماشه لنز دوربین و به جابجایی خشک صفحات فیلم متصل می‌شود.

تقریبا به گونه‌ای شهوانی، عاشق این صداهای مکانیکی‌ام، گویی در عکس، آن‌ها همان چیزی – و تنها چیزی- هستند که میل من دو دستی به آن‌ها می‌چسبد و صدای کلیک ناگهانی‌شان از لایه تباه کننده پز گرفتن* می‌گذرد و بر آن غلبه می‌کند.

برای من سر و صدای زمان دل‌تنگ‌کننده نیست: من عاشق ناقوس‌ها، ساعت‌های دیواری و معمولی هستم.... و به یاد می‌آورم دوربین‌ها ساعت‌هایی بودند برای دیدن... و شاید هم در این ساز و کار عکاسانه، شخص خیلی پیری در درونم، هنوز صدای زنده جنگل را می‌شنود.

اتاق روشن- رولان بارت

* ژست گرفتن