-419-

گفت:" ادم مگه اسم بچه‌شو می‌ذاره راحله!!! راحله یعنی شتر ماده." این موند توی ذهن من...

آقای پدر حساسیتی داشت روی اسم گذاشتن، بی انصافی‌یه که بگم اسم‌های بدی گذاشته... گمونم همه ما هم‌گام با تاتی‌تاتی کردن، کل تاربخ پشت اسم‌مون و معنی ظاهری و معنی باطنی اسامی‌مونو از بر بودیم و تمام و کمال آماده بودیم تا یه نفس تعریفش کنیم...

همین روجا، به نقل از پدر، یعنی ستاره راهنما، ستاره صبح دم، که سرخ‌ه... و در تاریک‌ترین لحظات شب که همون قبل طلوع خورشیده، طلوع می‌کنه و نوید صبح رو می‌ده... روی کلمات "سرخ، درخشان، تاریک‌ترین لحظات شب و نوید صبح" هم تاکید می‌کرد... تصنیف‌های مازنی می‌شنیدم که توش اسمم بود... مغرور و محظوظ که چه خوب اسمم مثلن راحله نیس...

فامیل نزدیک مریض فکری داشتیم... من تازه تیزهوشان -به قول این آقا تیزگوشان!- قبول شده بودم، تابستون بود گمونم... بین 11 تا 13 سال داشتم... آقای فامیل می‌نشست و درس زندگی می‌داد.... خلال درس‌های زندگی*ش به من گفت:"روجا اسم گاو ه تو مازندرانی..." و من این یادم موند... گرچه هنوز برای هرکسی که معنی اسم‌م رو می‌پرسید نطق بلندبالامو ارایه می‌کردم، اما همیشه "گاو" توی ذهنم بود...

راحله یعنی کوچ‌کننده... بعدها یه جایی خوندم که اعراب براشون شتر ماده ارزش داشته و اسم راحله- کوچ کننده- رو برای شترهای با ارزش ماده‌شون می‌ذاشتن...

یکی هم گفت توی مازندران قدیم، اسم گوسفند، گاو یا اسبی که ستاره‌ای روی پیشونی داشته، رو روجا می‌ذاشتن...

خلاصه خواستم بگم، برای کسی که راحله براش اسم شتره، اسم منم اسم گاوه...

و ما ادم‌ها خیلی راحت زندگی رو به کام ادم‌های دیگه تلخ می‌کنیم-... سر چیزهای احمقانه کوچیک... درسته اسم خوب خیلی واجبه... (اخگر تعریف می کرد که هم‌کلاسی داشته به اسم «دروغ‌گویان» البته لغت عربی‌ش- ماجرا از این قرار بوده که قران رو باز کرده بودن و اولین کلمه رو اسم بچه گذاشتن) اما گاهی فقط چشامونو می‌بندیم و یادمون می‌ره که سکینه یعنی ارامش‌دهنده، زهرا یعنی شکوفه، زبیده یعنی گل همیشه بهار و حوری یعنی فرشته و فرشته هم که فرشته‌س...

* یکی دیگه از درس های زندگی اون آقا: چپ دست ها خنگ ن،( من چپ دستم) یکی دیگه "به طبیعت نگاه کن در تمام حیوانات جنس نر زیباتر و قوی تر از ماده س... توی ادم ها هم همینطوره..." من حداکثر 12 سالم بود!