۴ بهمن ۱۳۸۸

-185-


... تنها چیزی که هنگام عکاسی شدن تحمل می‌کنم، دوستش دارم و برایم آشناست، صدای دوربین است. به نظر من عضو عکاس، چشم او که مرا به وحشت می‌اندازد نیست، بلکه انگشت اوست: که به ماشه لنز دوربین و به جابجایی خشک صفحات فیلم متصل می‌شود.

تقریبا به گونه‌ای شهوانی، عاشق این صداهای مکانیکی‌ام، گویی در عکس، آن‌ها همان چیزی – و تنها چیزی- هستند که میل من دو دستی به آن‌ها می‌چسبد و صدای کلیک ناگهانی‌شان از لایه تباه کننده پز گرفتن* می‌گذرد و بر آن غلبه می‌کند.

برای من سر و صدای زمان دل‌تنگ‌کننده نیست: من عاشق ناقوس‌ها، ساعت‌های دیواری و معمولی هستم.... و به یاد می‌آورم دوربین‌ها ساعت‌هایی بودند برای دیدن... و شاید هم در این ساز و کار عکاسانه، شخص خیلی پیری در درونم، هنوز صدای زنده جنگل را می‌شنود.

اتاق روشن- رولان بارت

* ژست گرفتن

۳ نظر:

محسن گفت...

سلام روجا؛چند تا دوربین رو پیشنهاد می کنم.ببین از کدونشون خوشت می آد
1-http://www.dorbinshop.com/digitalCameras/Canon/CanonIxus100IS/

http://www.dorbinshop.com/digitalCameras/Canon/Canon%20SX120IS/

http://www.dorbinshop.com/digitalCameras/Nikon/NikonL100/


http://www.dorbinshop.com/digitalCameras/Canon/CanonS90/


http://www.dorbinshop.com/digitalCameras/Panasonic/FS25/

علي گفت...

سلام. چرا نظرات من اينجا نيست. يعني چه؟ حالا اين همه بشين بنويس. راستش ديگه حسش نيست نظر بذارم ولي نظر گذاشته بودم. خب نشد ديگه.

محسن گفت...

سلام
میدونی , عکاسی یعنی شکار لحظه ها.یعنی یه منظره ای رو دوست داری باز هم ببینی.همیشه ببینی.
عکاس هم یعنی یه آدم خوش سلیقه که فقط از زیبایی ها عکس میگیره.